Piet Leroy
kinderarts-intensivist
Waar ben je werkzaam, wat zijn je neventaken?
Ik werk als kinderarts-intensivist op de PICU in het Maastricht UMC+ en onderdeel van het Kindersedatie team. Dit interprofessionele team begeleidt kinderen tijdens medische verrichtingen en helpt hen deze vol vertrouwen te doorstaan. Daarnaast ben ik als medisch onderwijskundige en universitair hoofdocent nauw betrokken bij het onderwijs aan studenten geneeskunde, huisartsen en kinderartsen in opleiding. Ik heb onderwijskunde gestudeerd om beter te begrijpen hoe procedureel comfort het best kan worden aangeleerd. Ik ben ook voorzitter van het PROSA -kenniscentrum en redacteur bij de European Journal of Pediatrics.
Welke casus motiveert jou tot op de dag van vandaag?
In eerste instantie alle kinderen die me, vroeg in mijn opleiding, leerden hoe traumatisch medische zorg kan zijn en me de ogen openden. De echte impact van herhaalde pijnlijke procedures leerde ik pas toen mijn dochter Emilie op 2-jarige leeftijd ernstig ziek werd. Dankzij uitstekende medische zorg genas ze helemaal, maar de vele nare zorgmomenten hadden nadien nog maandenlang effect op haar gedrag. Toen pas begon ik de echte uitdaging echt goed te zien
Hoe ben je in de procedurele comfortzorg terechtgekomen?
Ik was al langer gefascineerd door de pijn en angst van kinderen tijdens medische verrichtingen en dan vooral door de gelatenheid die we daarbij als zorgverlener toonden: het hoorde er gewoon bij. Tijdens mijn stages op de afdelingen neonatologie en kinderoncologie leerde ik vroeg in mijn opleiding tot kinderarts dat deze houding niet klopte. Ik zag immers hoe kinderen leden onder de steeds weer herhaalde pijnmomenten en hoe hun angst en verdriet alleen maar toenamen. In 2005 kreeg ik in Maastricht de kans om een speciale zorgunit voor procedurele pijn en angst op te zetten. En dat was het begin van een zeer boeiende reis via richtlijnontwikkeling, wetenschappelijk onderzoek, promoveren op het thema procedurele sedatie en comfort in 2012, het opzetten van een lachgastraining, het opleiden van verpleegkundig specialisten, het organiseren van het internationaal PROSA- congres en, vooral!, het gaan samenwerken met andere mensen die net als ik vonden dat medische handelingen bij kinderen veel comfortabeler moeten en ook kunnen. Uiteindelijk leidde dat tot het oprichten van het PROSA-kenniscentrum in 2019. En dankzij dat centrum verspreidt de aandacht voor procedureel comfort zich nu langzaam maar zeker als een olievlek doorheen de Nederlandse, Vlaamse en zelfs Europese zorg. Wat is dat mooi om te zien…
Met welke ontwikkelingen ben je momenteel bezig binnen de procedurele comfortzorg?
Voor mij is procedureel comfort vooral een onderwijskundige uitdaging. Immers, telkens weer zijn de 3 betrokken partijen (het kind, de ouders en de zorgverleners) samen aan het leren. Iedereen draagt bij vanuit de eigen deskundigheid om samen het goed te doen. Bij elkeen neemt de deskundigheid in de loop van de tijd ook toe. Elke procedure is dus een leermoment in een continu leerproces. Dit leerproces doorgronden en ondersteunen vind ik zeer fascinerend.
Eventueel leuk weetje/karakteristieks/gekke hobby/lievelingseten:
Ik houd van broodbakken en dat op een trage, ambachtelijke, ontspannen manier. Thuis eten we alleen maar zelfgebakken brood en met drie groeiende pubers in huis betekent dat wekelijks toch wel dat ik een 10-tal broden mag aanleveren… Toch levert me dat helemaal geen stress op. Haast niets is zintuigelijk zo mooi als versgebakken brood: de geur, de klank, het kraken van de korst, de smaak,… allemaal pure liefde!
Wat is jouw gouden tip aan ouders/zorgverleners?
Meestal volstaan heel eenvoudige dingen om een verrichting comfortabel te maken voor alle betrokkenen. En de eerste stap is altijd dezelfde: het begint met een ontmoeting tussen mensen. Dat legt de basis in het o zo noodzakelijke wederzijds vertrouwen.
Waar kunnen we meer informatie over jouw werk vinden zoals linkjes naar artikelen, websites etc?
