Felix Kreier

kinderarts

Waar ben je werkzaam, wat zijn je neventaken?

Ik werk als kinderarts in het OLVG in Amsterdam. Een van mijn specialisaties is sedatie bij kinderen. Met die kennis en expertise ben ik onder andere bezig om lesmateriaal te ontwikkelen voor het PROSA Kenniscentrum.

Welke casus motiveert jou tot op de dag van vandaag?

Dat was een jongen van 4 jaar, waarbij pennen verwijderd moesten worden. Dat zou ‘even snel’ op de Spoedeisende Hulp (SEH) gebeuren, maar het ging met veel pijn en stress gepaard. Uiteindelijk had hij EMDR (traumatherapie) nodig om te verwerken wat er was gebeurd.

Wat ging er mis? Iedereen was van goede wil, alle technieken waren in huis, maar er waren twee sedatieplannen in plaats van één. Zowel de SEH-arts als ik hadden een plan gemaakt. Door betere onderlinge afstemming had dit voorkomen kunnen worden. Gelukkig riep de jongen bij het laatste polibezoek tijdens het afscheid: “je bent mijn vriend”. Een opluchting, want ik schaam me voor deze casus. Het maakte me duidelijk dat je wel alles in huis kunt hebben, maar dat als je geen goed plan maakt en het niet goed afstemt, je alsnog een slecht resultaat behaalt.

Hoe ben je in de procedurele comfortzorg terechtgekomen?

De wijze waarop ik tijdens mijn opleiding tot kinderarts kinderen moest prikken was onaangenaam. Samen met Şükrü Genco, Piet Leroy, Paolo Valerio en Jörg Weihmann organiseerden we om deze reden in 2013 in het OLVG, voor zover ik weet, de eerste Europese lachgassedatiecursus in de kindergeneeskunde. Ik moest alleen nog leren dat het geen tovertruc was en dat lachgas alleen werkt als het kind niet te angstig is. Zo kwamen we op de non-farmacologische interventies, waarbij ook Linda Schuiten en Sharron van den Berg een belangrijke rol in het OLVG hebben gespeeld.

Met welke ontwikkelingen ben je momenteel bezig binnen de procedurele comfortzorg?

Ik ben bezig mee te schrijven aan de nieuwe richtlijn over angst en pijnmeting bij kinderen en de voorspelling van chronische pijn.

Eventueel leuk weetje/karakteristieks/gekke hobby/lievelingseten:

Ik heb het boek ‘De hamster in je brein’ geschreven over duurzaam gewichtsverlies, en ik fiets zelf veel om fit te blijven. De camera gaat mee en lange sluitertijden dwingen me dan om te onthaasten.

Wat is jouw gouden tip aan ouders/zorgverleners?

De basis van mensenkennis is dat je je realiseert dat je helemaal niets van niemand weet, tenzij je het gevraagd of zorgvuldig en open geobserveerd hebt.

Waar kunnen we meer informatie over jouw werk vinden zoals linkjes naar artikelen, websites etc.?